Eens per jaar is er een week waarin het conservatorium op zijn kop wordt gezet en overgenomen wordt door de studenten van de afdeling Compositie. In het Spring Festival, een week vol met premières, presenteren componisten de resultaten van projecten waar ze maanden mee bezig zijn geweest. De zalen van Korzo en Amare worden gevuld met nieuwe noten, geluiden en experimenten. Na twee online edities van het festival zijn de studenten, docenten en het publiek heel blij dat er dit jaar weer een live festival plaats kon vinden. Vier studenten die premières hadden in verschillende concerten vertellen over hun ervaringen.

Arefeh Hekmatpanah maakte dit jaar voor het eerst het Spring Festival mee. Ze zit in haar eerste jaar van de bachelor en had wel 3 premières in 3 verschillende concerten.
Het is traditie dat alle B1 studenten aan zangers gekoppeld worden om een stuk te maken voor de ‘VOCO-NIGHT’. Dit concert vond plaats op woensdagavond in de Conservatoriumzaal in Amare.

‘Het was voor mij de eerste keer om intensief met een zangeres te werken om een idee tot leven te brengen. Ik vond het echt leuk. We werkten samen schetsen uit op een manier dat het voor ons beiden voelde alsof het “ons” stuk was. We hebben allebei veel geleerd over het samenwerken. Je moet heel duidelijk kunnen communiceren over wat je precies van elkaar verwacht.’

Het vocal project werd geleid door Noa Frenkel van de afdeling Zang en door Mayke Nas van de afdeling Compositie.
‘We kregen van Noa een heel informatieve les over hedendaagse zangmuziek en hadden twee workshops van Mayke en Noa waar we zowel aan de technische als aan de performatieve aspecten van het stuk werkten. Na elke workshop kreeg ik meer ideeën over hoe ik aan het stuk kon werken.

Tijdens het Spring Festival heb ik gemerkt hoeveel studenten elkaar helpen met het uitvoeren van stukken of het organiseren van de concerten. Ik bewonder de actieve geest van de compositieafdeling.’

Juan Montero Palma zit in het eerste jaar van de Master. Dus dit was voor hem ook zijn eerste Spring Festival. Hij deed mee aan een samenwerkingsproject met de KABK. De resultaten van dit project werden op dinsdag uitgevoerd tijdens het concert ‘Madame Jambone’ in Korzo.

‘Het Spring Festival was een superleuke ervaring. Ik vond het heel fijn om te merken hoe erg de student centraal staat bij de aanpak van het conservatorium. Ik kreeg de kans om mijn eigen stuk te laten horen, maar ook om naar de stukken van mijn collega’s te luisteren. Het was fascinerend hoe verschillend elke student de compositiepraktijk benadert. Uiteenlopende stukken klonken na elkaar in de concerten die ik bijgewoond heb. Er was geen gevoel van concurrentie, maar een gevoel van uitwisseling. Dit vond ik heel waardevol.

Onze opdracht voor het KABK project was om “draagbare instrumenten” te creëren. Er was heel veel vrijheid voor interpretatie. Dit project begon al in oktober. We gingen in het begin elke woensdag naar de kunstacademie om in groepjes aan korte stukken te werken die we dan meteen dezelfde dag uitvoerden. Dit hielp ons om elkaar te leren kennen. Daarnaast kregen we ook colleges door gastdocenten. Later in het project gaven de verschillende groepen prestaties over hun voortgang, hierdoor kregen we ook feedback van onze mede-studenten.

Ik leerde Katherine Teng, mijn compositie partner, tijdens de eerste workshopweek kennen. Onze ideeën en persoonlijkheden sloten heel goed op elkaar aan, dus het was een natuurlijke stap om samen te gaan werken. Later vroeg ze Shelene Low, haar huisgenoot, om ons team te komen versterken als grafisch vormgever en Magdalena Michalko als onze zangeres en actrice.

The Color Language Course is een stuk over ons vermogen connecties te maken en daar betekenis aan te geven. Geluid en visuele elementen worden in het stuk gekoppeld. Een zanger/docent presenteert alle verschillende "lessen", beginnend met basis kleuren en eindigend met driedimensionale objecten die door de ruimte vliegen en herkenbare elementen vormen als hartjes en gezichten.

We reflecteren op waarnemingen van tekens en taal. Het was leuk om te zien hoe we de taal die we maakten leerden kennen.

We hebben het werk verdeeld en ontwikkelden het stuk vanuit verschillende invalshoeken. We verdeelden de verschillende lessen van het stuk onder elkaar. Ik werkte intensief samen met de grafisch vormgever en bewerkte de bladmuziek en Katherine nam het elektronische deel van het stuk op zich. Sommige beslissingen had ik nooit genomen als ik alleen had gewerkt, maar juist door deze beslissingen werd het stuk beter dan ik ooit verwacht had. Communiceren met de grafisch vormgever was soms een uitdaging omdat we uit verschillende disciplines komen, maar dat was ook juist super interessant. We hebben allemaal super veel geleerd en ik ben erg blij dat ik met dit team heb kunnen werken. Deze samenwerking heeft de manier waarop ik muziek benader veranderd.

Het moment waarop ik het publiek voor het eerst hoorde lachen tijdens de uitvoering, zal ik nooit vergeten. Ik heb nog niet eerder met humor in muziek gewerkt. Maar toen ik het publiek hoorde lachen begreep ik hoe leuk het was wat we aan het doen waren. Dat was fantastisch.

Rose Connolly had haar eigen programmaonderdeel in het festival om haar audiovisuele werk Border Stories uit te voeren.

'Het idee voor dit stuk sudderde al 8 maanden. Ik werkte er zo nu en dan met mijn docenten aan en heb heel goede ideeën van hen gekregen. Toen ik het werk in Studium Generale (een wekelijks samenkomen van alle compositiestudenten) presenteerde, waren mijn studiegenoten heel enthousiast en daardoor werd ik ook aangestoken. Ze gaven me goede ideeën om ruimtelijkheid in het stuk te verwerken en gaven me het vertrouwen om ook de meer ambitieuze ideeën door te zettenn.'

Het werk dat Rose presenteerde was heel persoonlijk:
'Ik ben opgegroeid op de grens tussen Noord Ierland en de republiek Ierland. Tijdens The Troubles, van 1969 tot ongeveer 1999, stonden er Britse militaire 'checkpoints' aan weerskanten van mijn huis. Dit veroorzaakte veel verontwaardiging bij Katholieke families, zoals de mijne. Dit was het begin van een 30 jaar durende oorlog in Noord Ierland, en nog eens 30 jaar van verdeeldheid.
De laatste maanden heb ik verhalen en gesprekken opgenomen met familie en vrienden van rond de grens waar ik ben opgegroeid; Newtonbutler.
Het stuk licht de obscuriteit en ambiguiteit van een onzichtbare grens uit en geeft weer wat de enorme impact was op de mensen die hier dichtbij woonden.
Het stuk werd begeleid door bewegende beelden, die de onzichtbaarheid van elke grens, die door meren, rivieren en valleien lopen, weergeven.

De sfeer tijdens het Spring Festival was zo inspirerend. Het was een mooie ervaring om de prachtige stukken van mijn medestudenten, waar we in Studiums en in de wandelgangen over hebben gesproken, te horen. Voor mij was het hoogtepunt wel de mogelijkheid om veel tijd met vrienden door te kunnen brengen tijdens het samen uitvoeren van goede geïmproviseerde en conceptuele muziek, en dat ze me zoveel hebben geholpen tijdens Border Stories.'

Charles Baumstark zit al in het tweede jaar van de master Compositie, toch is dit, door corona, ook voor hem de eerste keer om het Spring Festival live mee te maken. Een van zijn stukken ging vrijdagavond in première bij het slotconcert van het festival door het New European Ensemble (NEuE).

'Spring Festival is een prachtige en waanzinnige tijd voor componisten! Iedereen is druk met hun projecten, het creëert een geweldige levendigheid in de afdeling. Als je in die week iemand door Den Haag ziet rennen, tussen Korzo en Amare, dan is dat waarschijnlijk een componist van het Koninklijk Conservatorium die onderweg is van de ene naar de andere repetitie!

Het project met het New European Ensemble startte in November al. We kregen de gelegenheid om een korte sketch van 1 minuut voor het ensemble te schrijven. Alle deelnemende studenten hadden 20 minuten om met het ensemble aan het stuk te werken. Naderhand hebben we aan de stukken gewerkt met onze docenten. Tijdens het Spring Festival zijn we weer bij elkaar gekomen voor de repetities en om nog wat details aan te passen als de stukken dat nodig hadden.

Het was een mooie kans om met de musici van het NEuE te mogen werken. De standaarden waren ongelooflijk hoog en ik denk dat iedereen heel dankbaar was voor het geduld en de nieuwsgierigheid van het Ensemble. Het NEuE is een van die geweldige hedendaagse ensembles die niet altijd iets perfects willen neerzetten, maar ook met compositiestudenten durven te werken om een programma vol (!) wereldpremières neer te zettten. Voor een componist is deze flexibiliteit echt een zegen.

Het stuk dat ik voor ze heb geschreven, Échappée Iridescente, is een eigenaardig stuk in mijn oeuvre. Tot nu toe hebben al mijn stukken altijd wel wat snelle passages gehad, die ritmisch uitdagend zijn voor de musici en het publiek. In de eerste schets was er ook zo'n passage. Maar in de laatste maanden heb ik veel gereflecteerd, en begon ik te bevragen wat ik fundamenteel doe en wie ik ben als componist. Tijdens het componeren merkte ik dat ik ritmische delen schrapte, en snelle passages verwijderde, waardoor het stuk werd gladgestreken tot een soort beschouwende poëzie.'