The Case is het jaarlijkse muziektheaterproject van de opleiding Docent Muziek. Veertig studenten, hun talloze ideeën en vele eigen arrangementen, composities en verrassingen komen samen in één dynamische voorstelling. Dit jaar verliet The Case voor het eerst haar naamgever de Kees van Baarenzaal.

Lonneke zit in het derde jaar van de bachelor docent muziek, ze speelt klassiek piano, maar is tijdens haar studie ook zang, ukelele, klarinet en cello gaan doen. Toen ze jaren terug zelf in het publiek zat van The Case werd ze overgehaald Docent Muziek te gaan doen. 'Ik kreeg een ontzettend fijn gevoel van de 'familie' sfeer die er hing tijdens de voorstelling, daar wilde ik deel van uitmaken.' Ze vertelt ons alles wat we moeten weten over dit project en hoe zij deze editie van The Case heeft ervaren.

Wat is The Case?
‘Het project ‘The Case’ is een jaarlijkse muziektheatervoorstelling die we met de hele opleiding maken onder leiding van een of twee regisseurs. Iedereen mag stukken aanleveren om uit te voeren in de show. Deze moeten de studenten zelf arrangeren of componeren en vervolgens leiden in het repetitieproces. Per jaar verschilt het hoe deze nummers uiteindelijk in The Case terecht komen; zo hadden de regisseurs (Ginette Puylaert en Boudewijn Ruigrok) dit jaar besloten dat elke student een stuk mocht uitkiezen dat er sowieso in kwam, maar er is ook een jaar geweest dat een select groepje studenten samen met de regisseurs democratisch besloten welke stukken in de show zouden mogen uitblinken.

Er zijn drie weken waarin de show tot stand komt. De eerste Caseweek is puur om de stukken met elkaar te repeteren. Op de vrijdag worden dan meestal alle stukken achter elkaar uitgevoerd zodat de regisseurs het proces kunnen zien en de nummers kunnen beoordelen. Een paar weken later zijn de tweede en derde Caseweek, dan zetten we de show echt in elkaar.

De ochtenden starten we samen, dan doen we bijvoorbeeld wat oefeningen om gezamenlijk de dag te starten en nemen we de koorstukken door. Later op de dag proberen de regisseurs alle stukken goed te ‘stagen’. We voegen elementen van theater, dans, beeldende kunst en humor toe en laten alle nummers goed in elkaar overlopen waardoor het een interessante voorstelling wordt om naar te luisteren én te kijken.

Wat voegt The Case toe aan de opleiding docent muziek?
‘The Case geeft iedereen een gelijke kans om aan een groot project te werken.
We ervaren hoe het is om repetities te leiden, nummers in elkaar te zetten, op het podium te staan en samen met medestudenten en professionele regisseurs een voorstelling te maken in zeer korte tijd. Ikzelf krijg bijvoorbeeld met dit project elk jaar de kans om met een zelfgeschreven nummer flink uit te pakken en mooi neer te zetten.’

Dit jaar was The Case voor het eerst niet in de Kees van Baarenzaal waar die naar vernoemd is, maar in de Conservatoriumzaal in Amare. Hoe was dat? Veranderde deze nieuwe zaal iets aan het gevoel of de sfeer van The Case?
‘De nieuwe zaal scheen zeker een ander licht op The Case. Het was een beetje improviseren zonder coulissen, maar het geluid van de nieuwe Conservatoriumzaal was heel veel mooier. Daarover waren de studenten van Art of Sound, die ons project ondersteunden ook erg enthousiast. Er was ook veel mogelijk qua licht, hier hebben we gul gebruik van gemaakt.
De combinatie van deze vernieuwende mogelijkheden hebben geleid tot een schitterende voorstelling, maar wel met een onderliggend gevoel van nostalgie.
Het betonnen stucwerk en de ruwe, ongepolijste sfeer van de Conservatoriumzaal nemen ons mee terug naar het oude Conservatorium gebouw. Het thema beton was dan ook niet voor niets gekozen.
We zijn allemaal super benieuwd naar de vele andere mogelijkheden die deze zaal ons kan bieden in toekomstige voorstellingen.’

Wat heb je geleerd tijdens The Case?
Zoals elk jaar, leer ik steeds meer en beter verantwoordelijkheid nemen. Ook leer ik me open stellen voor soms ietwat bizarre ideeën van de regisseurs. Ik zie dan dat er nog meer bestaat buiten de kaders van een ingeperkte verbeelding; mijn creativiteit heeft dan geen limiet en er ontstaan dingen waar ik nooit aan had gedacht als dit project niet zo vrij was.

Soms moeten we meer opgeven dan ons lief is, maar compromissen sluiten hoort bij een voorstelling maken met zoveel mensen en al hun meningen. Er ontstaan altijd nieuwe dingen uit wat je afbreekt en het is mooi om te zien hoe de voorstelling altijd zoveel positieve reacties van het publiek oplevert.