Eric Ineke is 75 jaar geworden. In april al. Met JazzNu sprak hij wat hem al die jaren heeft bezield als drummer en zijn bijzondere liefde voor Jazz en als docent.
Hoewel hij door velen wordt beschouwd als een specifieke bebop- en hardbop-drummer, ziet Eric Ineke zichzelf toch breder. “Met Wolfert Brederode deed ik tot 2006 verschillende dingen en ik heb ook vrijer gespeeld. Ik ben ooit begonnen in de dixieland en swing. Dat was rond 1964, toen begon ik al een beetje te schnabbelen. Ik werkte bij mijn broer, die een zaak in Perzische tapijten had. Ik kon spelen wanneer ik wilde. En als er niet veel te doen was, studeerde ik op die stapel Perzische tapijten. Ik speelde in die tijd met Ferdinand Povel, Rob van den Broeck, Wim Essed en Henny Vonk. Zij was in ’65 de eerste die goed kon scatten. Ferdinand ken ik al vanaf mijn vijftiende.”
“Na mijn middelbare-schooltijd deed ik mijn eerste sessie in de Haarlemse Jazzclub. Daar zag ik Ferdinand en hij haalde me bij het sextet van Martin Haak. We speelden ook pop, eindigden altijd met Satisfaction van de Rolling Stones. Ik kreeg steeds meer werk. In 1966 ging ik naar New York met de Beale Street Jazz Band van Bob Kaper. Toen we daar waren wist ik: dit wil ik de rest van mijn leven gaan doen.”
Eric Ineke was 14 jaar toen hij met drummen begon. Hij kreeg les van een klassieke leraar, maar dat werkte niet, zegt hij. “Ik vond er niks aan, ik wilde iemand die jazz speelde. Zo iemand was John Engels. In 1963 schreef ik verhaaltjes voor de schoolkrant. Op zeker moment een over de Diamond Five. Ik dacht: zo kan ik ingang krijgen bij Johnny om les van hem te krijgen. Hij nam me mee naar de kelder van zijn huis, ik speelde wat, waarop John zei: jou wil ik wel les geven. Dat ging een paar jaar af en aan. Van alle gasten uit die tijd, heb ik veel geleerd.
Jazz zat er derhalve al jong in bij Eric Ineke. “Ik had altijd de radio aan, de draadomroep en luisterde al tien jaar naar de Dutch Swing College Band, de Diamond Five en Frans Elsen. Toen ik terug was uit New York werd ik lid van het nieuwe kwartet van Ferdinand Povel met Henk Elkerbout op piano – we speelden vooral werk als Giant Steps van Coltrane. In het voorjaar van 1968 kreeg ik de kans Hank Mobley te begeleiden met Ruud en Pim Jacobs en Wim Overgaauw in De Eland in Delft. Mobley lag ‘ver weg’ in zijn hotel. We hebben toen Piet Noordijk gebeld en zo begon mijn connectie met hem. Een week later speelden we in Groningen en toen was Hank Mobley er wel bij. In de eerste set zat Pim Jacobs achter de piano, in de tweede Rein de Graaff. Daardoor kreeg de muziek natuurlijk wel een andere lading.”
Zo begon een samenwerking met Rein de Graaff, die een halve eeuw heeft geduurd. Eric Ineke’s eerste concert met hem was naar aanleiding van het tienjarig bestaan van de Haarlemse Jazzclub, met zang van Henny Vonk. Met een andere zangeres, Rita Reys, speelde Eric Ineke in 1968 voor het eerst op het Kasterfestival in Kasterlee. “’s Avonds speelde daar Pink Floyd.” De samenwerking met het Rein de Graaff/Dick Vennik Quartet heeft Eric Ineke naar eigen zeggen geen windeieren gelegd. “We speelden veel; als Rein niet kon viel Irv Rochlin of Rob Agerbeek in. Voor mij is het daar echt een leerschool geweest. In 1969-’70 begon Ferdinand Povel een trio met Rob Langereis en mij. Wim Wigt had ons gecontracteerd. Het was Wim’s aanzet om impresario te worden. Wij waren zijn eerste band. Via hem ben ik op de Universiteit van de Hardbop gekomen. Ik heb zoveel plezier gehad met Johnny Griffin en Dexter Gordon. En veel van hen geleerd. Mijn twee beste lessen kwamen van hen: via Griffin kwam ik uit bij Art Taylor en via Gordon bij Kenny Clarke.”
Het volledige interview is te lezen op de website van JazzNu:
Eric Ineke dé ‘hoogleraar’ op Universiteit van de Hardbop - Jazznu.com
Interview door: Rinus van der Heijden