Het was een blij makende jazzweek waarin de accenten op jong en op het Koninklijk Conservatorium lagen. Eerst bij Friday Night Jazz at the Marriott de kennismaking met twee KC-talenten: gitarist Emiliano Roca en klarinettist Davide Sgarra, beide Italiaans, hier studerend. Muzikale ‘broekies’ vergeleken met de doorgewinterde ritmesectie van drummer Hans Braber en pianist Rob van Bavel, maar die gaf ze alle ruimte. Roca, met piepjonge speelsheid en mooie muzikale vrijheid op gitaar.

Sgarra die met een fraaie klank en rijkdom in improvisaties doet beseffen hoe jammer het is dat we die klarinet in de hedendaagse jazz zo weinig horen. Op zondagmiddag j.l. in het conservatorium zelf een leerlingen-big-band onder de Spaanse gastdirigent en componist Iñaki Askunze. Dat was even slikken van de emotie: zo’n grote groep jonge jazzmuzikanten-in-opleiding die daar een overdonderend orkestgeluid neerzet alsof ze dat al jáááren doen. Het kán nog! Met bepaald niet gemakkelijke muziek, want de gastdirigent vertaalt in zijn composities de jazzritmes naar het totale orkest dat met ‘stops’, interjecties, tempowisselingen en orkestbrede akkoorden een gecompliceerd klanklandschap moet schilderen.

Bart Suèr, leider van de jazzafdeling van het conservatorium, liet weten méér van die presentaties te plannen. Nou graag! De naam van klarinettist Sgarra kom ik deze week weer tegen op 22 oktober in muziekcafé Murphy’s Law (21.00uur, Dr Kuyperstraat). Als lid van de formatie die zich The Royal Croquettes noemt en ‘swing’ en ‘hot’ speelt uit de jaren ’20-’40. Jazzstudenten uit pakweg vijf verschillende landen die op You Tube zijn te beluisteren in een wel zeer bijzondere kennismaking. Gemaakt tijdens de ‘lockdown’ van de Covid-pandemie, alle muzikanten terug in eigen land, maar daar vandaan, via al die moderne technieken, tóch samen spelend. Vanuit Duitsland, Spanje, Italië, Taiwan, Griekenland één band in beeld en geluid in een compositie van pianist Simon Gelsdorf, ‘Bounce Swing’.

Leuk stuk overigens, dat zomaar een oude-stijl-hitje zou kunnen worden. Zeer smakelijk, die Royal Croquettes. Over talenten gesproken: ik hoorde hem deze zondag in Kafe Kafka bij in de band van saxofonist Tom van der Zaal, de Braziliaanse bassist-met-de-Poolse-naam, Matheus Nicolaiewsky. Wat een kanjer. Virtuoos in zijn soleren, precies steunend en sturend in zijn begeleiding. Op 23 oktober speelt hij weer in Kafe Kafka (16.00uur, in het stadhuis-complex), nu met muziek waarin hij zijn Brazilië en de jazz combineert: ‘Samba Jazz’, gesteund door Hans Vroomans (piano) en Yoran Vroom (drums).

Tenslotte: wie deze rubriek niet te laat leest kan op 20 oktober nog naar de Royal Hard Bop Society in café September (21.30uur Grote Markt). Een combo van – alweer – conservatorium-swingers onder leiding van leermeester-drummer Eric Ineke. Ze brengen er de muziek van Gigi Gryce. Een saxofonist die vergeten is nadat hij in 1963 de jazz vaarwel zei (hij overleed in ’83), die je nog wel op oude cd’s tegenkomt in combinaties met trompettisten Clifford Brown en Art Farmer. Maar die vooral bekend staat om een groot aantal hardbop-composities die ‘standards’ werden. Zoals ‘Nica’s tempo’ (uit de tijd dat hij met Thelonious Monk speelde), ‘Conception’ en vooral – ‘what’s in a name’ - ‘Minority’.

Geschreven door Bert Jansma voor Den Haag Centraal (20.10.2022)